Aklım dolu.
Gözlerim dopdolu.
Vicdanım rahat.
Vicdanım nefsime karşı akında ve ben dopdoluyum!
Zor yazıyorum.
Bu yazımı zor tamamlayacağım ama tamamlamak durumundayımçünkü bir TürkOğlu Türk Mütedeyyin Müslüman, Ehl-i Beyt Dostunu ebediyyete uğurlayacağız.
Cemaatsiz göndereceğiz malesef!
Canımı en fazla acıtan, bu gerçek!

Muhabbetle baktım, o kaşın çattı,
Bir şey diyemedim, güzelce küstüm!
Öfke ile dolu bir bakış attı,
Ben saklanamadım güzelce küstüm!

Sormadı halimi nedir, ne diye
Oysa ben ömrümü verdim hediye
Ben küsersem belki barışır diye
Suratımı döküp güzelce küstüm!

Aklımda bin deli fikir dolaşır,
Başım nasıl dönmez durur şaşırdım!
Gün dünüme, dünüm güne bulaşır
Ömrüm nasıl geçip gider şaşırdım!

Hastayım, canımda bir ağrım yoktur
Yasak var dışarı çıkarım yoktur
Sıkıntı diz boyu kasavet çoktur
Kalbim niye dövünür şaşırdım!

Devlet Sanatçısı, Unesco'nun Yaşayan İnsan hazineleri'nden, varlığı ile müftehîr olduğum yakın akrabam Maksut Feryâdi (KOCA)'nın beni aylardır içten içe kaynatan "İnsanın insana ihtiyacı var" şiiriyle başladım yeni güne.
Galiba ben ve benim gibi herkesin derdini dert edinmişler yani biz uyurken de düşünüyoruz! Çünkü uykudan aklımda; "İnsanın insana ihtiyacı var" vurgusuyla uyandım.
Bazı fikirhırsızı arsızlar, bazen Ozanımızın bu şiirini de çalıpkendilerininmiş gibi paylaşarak Ozanımızı çok üzüyorlar. Kahrolsunlar.
Ya Hu! Bu şair gönülü, sözü şiirleştirecek mahareti veren Allah O'na vermiş. O da zaten herkes faydalansın diye türkü yapıp söyleyerek paylaşıyor.
Başı-boş, salaxana it gibi kapıp kaçmanın kime ne faydası olur, hırsız yaftasını boynuna asmaktan gayrı?
"Gündüzün güneşe gecenin aya
Yavrunun anaya kuşun yuvaya
Ağacın toprağa toprağın suya
İnsanın insana ihtiyacı var .." demiş Ozanımız şiirinin bir yerinde...